ای مدینه گریه کن بر حال من

چهار تا شیر این خونه

ظهر عاشورا حرم کربلا به دعای مادرم کربلا

نظر لطف کریمان به گدا بیشتر است

العطش کودکان ناله و اشک رباب

کی مدینه ز یاد خواهد برد

با نگاهت دلم رو بردی

اسمتو نگیر از صدای من

بچه های اهل هیئت

تا که این قلب زار و حزینم

مجنونم لیلای من تویی

ته گودال مادر افتاده

به پای عشقت برای عشقت

من اونم که پای عشقت جونشم میده

بازویت را به زمین میکشی و میکشی ام

کبوتر مدینه پر نداره

کیمیای عشق حب حیدر است

سوز ناله ها غوغا میکنه

حالا که روی بام علی ام از این به بعد

خودم کنیز تو ام بچه هام نوکر تو