کاشکی خاک حریم حرمت می بودم

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

ای امید دل نا امیدان

رودیم و موجهای خروشان می آوریم

از پیر و جوون غلام داری

به فدای حضرت حیدر و بچه هاش

کرببلا نبر ز یادم

بعد از سپاس نعمت خلاق الاینا

اهل دردم غم هادی دارم

منم عار او، او بود یار من

ناله ها پرده ی راز جگرش را بردند

ای کعبه ی دل کوی تو یا حضرت هادی

اگر به سامره ام اوفتد گذر سر و جان را

وای وای وای اربابم

از این مصیبت دل من در تب و تابه

با اینکه داغ زخم زبان بود بر دلش

تو مپندار که من غیر تو دلبر گیرم

روح عالم، اسم اعظم

ای حضرت خون خدا

بی نشون و غربت زده