سخن آهسته می گویم مبادا بشنود زهرا

هوای حرم هوای حسین

الا قبله عالم تمام کس و کارم

حدیث حسن تو چون گفته ام

گرفتی مرا در پناهت

دل و دین و عقل و هوشم

با غم عشق تو تا یار دل زار من است

دست گداییمون سمت کرمته

یا حسن عزیز زهرا

به نبی ثمری به علی پسری

ناحله الجسم یعنی نحیف و دلشکسته میری

تا که روزی گدایان از کریمان می رسد

این کاسه های اشک

ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدم است

سرت کو به دامن بگیرم

اشکا و لبخندام با خودت شد قسمت

راس تو میرود

میشه با یک پرچم یه جا هیئت باشه

امشب داره صداش میاد

یکی با نیزه میزد بر گلویت